Alle voortekenen voor een leuk en succesvol seizoen waren aanwezig. Maar helaas is de realiteit anders. Bijna laatste in de competitie, enkele blessures en een flinke disbalans in het gemak waarmee we de doelpunten tegen krijgen en de moeilijkheid waarmee de doelpunten worden gemaakt.
We verliezen niet wekelijks kansloos, maar we zijn nog niet bij machte geweest om de negatieve reeks te doorbreken. 4 nederlagen op rij, iets wat ons nog niet vaak is gebeurt. De 6-4 nederlaag tegen ’t Harde maakt het extra pijnlijk. Uitgerekend tegen ons pakken zij de eerste overwinning van het seizoen.
Het is van het bestellen van de platte kar overgeslagen in teleurstelling en onzekerheid. Hoe smaakt bier eigenlijk na een overwinning? Kunnen we nog wel samen juichen vanwege 3 punten? Waarom lukt het ons niet? Wat zijn 3 punten eigenlijk? Alle mooie dingen van het voetbal lijken ons niet gegeven op dit moment.
Een emotioneel betoog zou op zijn plek zijn, ware het niet dat we Doornspijk zijn. Hier praten we niet over pijn, maar zullen we ons moeten laten gelden op de velden.
Snakkend naar onze 2e overwinning.
Maar niet getreurd, we mogen nog 8 wedstrijden spelen. Nog 8 keer hebben we de kans om het snot voor de ogen te lopen, elkaar nog een goed in de ogen aan te kijken en te besluiten dat het zo niet langer kan.
En dan is het winterstop, dan zullen we tijdens het kerstdiner aan onze familie kunnen vertellen hoe we het hebben omgedraaid in de 1e seizoenshelft. Hoe we van verdriet naar vreugde gingen en een mooi aantal punten wisten te halen.
Wat zou dat mooi zijn….
Totdat het kerst is zullen we nog door moeten, we zijn strijdlustig maar af en toe ook moedeloos. Niet weer een klotegoal tegen, niet weer een misser, niet weer een nederlaag.
Aankomende zaterdag mogen we het gaan doen tegen Epe 2, om 14:30 thuis!
